دَر زندگی یِک وَقتهایی پیش مییاد ؛

که حِس میکُنی بایَد سَرت را بُگذاری زَمیـטּ وَ بمیرے ....

اَما نَمیمیرے وَ فَقَط آه میکشی !

بَراے دَردهایی کِه نَمی تواטּ به کَسی گُفت ،

کِه ایـטּ خیلی بَدتَر از مُردטּ است ...!!!